Ο ηθοποιός μίλησε για τις δύσκολες μέρες του στο νοσοκομείο.
Την περασμένη Άνοιξη ο Γιάννης Μόρτζος έδωσε τη δική του μάχη στην εντατική για να κρατηθεί στη ζωή…
Πριν λίγο καιρό πέρασες μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία σου. Τι σου συνέβη;
«Πήγα να κάνω μια εγχείρηση ρουτίνας, ήταν τρεις αρτηρίες μου βουλωμένες, και βρέθηκα στην Εντατική. Με δυο λόγια, πήγα στον άλλο κόσμο και ξαναγύρισα. Με είχανε ξεγράψει. Για 45 μέρες ήμουνα σε κώμα, «φυτό», έβλεπα φρικτά όνειρα, όπως ότι βρισκόμουν καρφωμένος σε μια καρέκλα και δεν μπορούσα να σηκωθώ ή ότι ήμουνα σε μια πορεία διαμαρτυρίας, όλοι έτρεχαν κι εγώ δεν μπορούσα να τρέξω. Κάποια στιγμή είδα ότι το ταβάνι θα έπεφτε να με πλακώσει και είπα «έρχεται το τέλος μου». Ξαφνικά, εμφανίζεται πάνω μου ένα λευκό σύννεφο και ακούω μια βαριά αντρική φωνή να μου λέει: «Μη φοβάσαι, θα ζήσεις». Αρχικά δεν πίστεψα αυτό που μου είπε, αλλά τελικά άρχισα σιγά σιγά να συνέρχομαι. Οι γιατροί είχαν πει στη γυναίκα μου πως ό,τι ήταν να κάνουν το κάνανε, από εκεί και πέρα σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Τι να πω; Αυτό που μου συνέβη είναι κάτι το μεταφυσικό».
Από τη νοσηλεία σου έχεις κάποιο παράπονο;
«Εκτιμώ τους επιστήμονες, αλλά αν ο γιατρός δεν είναι και άνθρωπος, να πάει να… κουμπουριαστεί που λένε και στο χωριό μου. Ήμουν 52 μέρες στο νοσοκομείο και δεν ήρθε ένας γιατρός να μου σφίξει το χέρι. Να μου πει κάτι ευχάριστο και να μου φτιάξει τη διάθεση. Ερχόντουσαν ανέκφραστοι και μου έλεγαν το τυπικό «υπομονή, καλά πάμε». «Που το είδες το καλά;» είπα μια μέρα σε έναν από αυτούς. Αυτό είναι το παράπονο μου. Ας είναι καλά η Γιούλη, η γυναίκα μου, που δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό μου και μου έδινε κουράγιο».
Την περασμένη Άνοιξη ο Γιάννης Μόρτζος έδωσε τη δική του μάχη στην εντατική για να κρατηθεί στη ζωή…
Πριν λίγο καιρό πέρασες μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία σου. Τι σου συνέβη;
«Πήγα να κάνω μια εγχείρηση ρουτίνας, ήταν τρεις αρτηρίες μου βουλωμένες, και βρέθηκα στην Εντατική. Με δυο λόγια, πήγα στον άλλο κόσμο και ξαναγύρισα. Με είχανε ξεγράψει. Για 45 μέρες ήμουνα σε κώμα, «φυτό», έβλεπα φρικτά όνειρα, όπως ότι βρισκόμουν καρφωμένος σε μια καρέκλα και δεν μπορούσα να σηκωθώ ή ότι ήμουνα σε μια πορεία διαμαρτυρίας, όλοι έτρεχαν κι εγώ δεν μπορούσα να τρέξω. Κάποια στιγμή είδα ότι το ταβάνι θα έπεφτε να με πλακώσει και είπα «έρχεται το τέλος μου». Ξαφνικά, εμφανίζεται πάνω μου ένα λευκό σύννεφο και ακούω μια βαριά αντρική φωνή να μου λέει: «Μη φοβάσαι, θα ζήσεις». Αρχικά δεν πίστεψα αυτό που μου είπε, αλλά τελικά άρχισα σιγά σιγά να συνέρχομαι. Οι γιατροί είχαν πει στη γυναίκα μου πως ό,τι ήταν να κάνουν το κάνανε, από εκεί και πέρα σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Τι να πω; Αυτό που μου συνέβη είναι κάτι το μεταφυσικό».
Από τη νοσηλεία σου έχεις κάποιο παράπονο;
«Εκτιμώ τους επιστήμονες, αλλά αν ο γιατρός δεν είναι και άνθρωπος, να πάει να… κουμπουριαστεί που λένε και στο χωριό μου. Ήμουν 52 μέρες στο νοσοκομείο και δεν ήρθε ένας γιατρός να μου σφίξει το χέρι. Να μου πει κάτι ευχάριστο και να μου φτιάξει τη διάθεση. Ερχόντουσαν ανέκφραστοι και μου έλεγαν το τυπικό «υπομονή, καλά πάμε». «Που το είδες το καλά;» είπα μια μέρα σε έναν από αυτούς. Αυτό είναι το παράπονο μου. Ας είναι καλά η Γιούλη, η γυναίκα μου, που δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό μου και μου έδινε κουράγιο».
