Τι σημαίνει για τον Νότη Σφακιανάκη το να ανεβαίνει στη σκηνή εν μέσω της τρέχουσας μελαγχολικής συγκυρίας στην ελληνική κοινωνία;
«Αν αφαιρέσουμε από τη ζωή μας την ψυχαγωγία, μετά κλάφ’ τα, θα είναι σαν να μην υπάρχουμε. Το μόνο που θα απομείνει είναι να δουλεύουμε για να πληρώσουμε τους φόρους ή να ψάχνουμε δουλειά για να πληρώσουμε αυτούς τους φόρους» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
– Ως καλλιτέχνης που δίνει μεγάλη σημασία στην επικοινωνία, υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στη συμπεριφορά του κοινού;
«Αυτό που με πληγώνει είναι η έλλειψη σεβασμού και η αγένεια. Εγώ, π.χ., κάποια στιγμή στην οθόνη πίσω μου δείχνω τον Σολομώντα Σολωμού, έναν άνθρωπο ο οποίος, μετά από πάρα πολλά χρόνια, μου θύμισε ότι υπάρχουν ακόμη ήρωες. Εννοείται ότι στο τραγούδι που του αφιερώνω δεν έχω γυρισμένη την πλάτη στον Σολομώντα, την έχω γυρισμένη στο κοινό, που κατανοεί τον λόγο. Όταν λοιπόν κάποιος πεταχτεί και δυσανασχετήσει ή όταν κάνω έναν πρόλογο σχολιάζοντας πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και ακούω «άσ’ τα αυτά και τραγούδα», αντιδρώ, τη λέω αμέσως σε αυτόν που με πειράζει: «Δεν πας κάπου αλλού, ρε μεγάλε, να αγοράσεις κάνα δίσκο να ακούσεις ό,τι θέλεις; Τι είμαι εγώ; Τζουκ μποξ είμαι, μόνο να τραγουδάω; Δηλαδή, τι ήρθες εδώ, να με ακούσεις σαν μηχανάκι, σαν κάποιον που δεν ζει αυτό που κάνει;» Τι σημαίνει «ψυχαγωγία»; Πάμε και βλέπουμε κάποιον που κάνει «πρόγραμμα»; Εμείς δεν έχουμε πρόγραμμα. Δεν μας προγραμμάτισε κανείς. Είμαστε αυθόρμητοι.»