Ο Βασίλης Παϊτέρης ασχολήθηκε με το τραγούδι και την μουσική από μικρή ηλικία.
«Επειδή εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε να ζήσουμε, είχαμε πολύ πείνα. Όπως τώρα. Όπως και τώρα, όπως και τότε. Πεινάει ο κόσμος… Παλιά έβλεπα μόνο τους δικούς μας, τους τσιγγάνους στα σκουπίδια και τώρα βλέπω πολλούς ανθρώπους που πάνε τα βράδια στα σκουπίδια. Δυστυχώς. Εκείνη την εποχή, ξεκίνησα με την κιθαρίτσα μου, από 11-12 χρονών, στα καμπαρέ του Πειραιά Σε αναψυκτήρια…. Ήμουν το παιδάκι-θαύμα. Με την κιθαρίτσα έβγαζα πρόγραμμα. Μ’ έβαζαν κι έλεγα δυο τρία τραγούδια, γιατί τότε ήταν με προγράμματα. Στα 15-16 άρχισα να πηγαίνω σε όλη την Ελλάδα. Πάω στον στρατό, απολύομαι και ξεκίνησα. Φεύγω πάντα εκτός Αθηνών. Δεν πήγαινα μέσα στην Αθήνα, γιατί είχα πόλεμο. Από όλους τους καλλιτέχνες» εξήγησε στο Χάι και συνέχισε: «Λόγω καταγωγής, λόγω ανοτερότητας, λόγω φωνής….Κάτι έβρισκαν όμως. Γιατί δεν θα μπορούσαν να πουν λόγω φωνής. Δεχόμουν γενικά πόλεμο. Δεν μπορώ να το βάλω κάτω. Η ζωή δεν είναι να συμβιβάζεσαι με το τίποτα. Πρέπει να επιμένεις και να υπομένεις. Αν δεν το κάνεις αυτό, δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου. Έχω πάει σε πολλές δουλειές με την κιθάρα μου. Προβλήματα, σφαλιάρες πολλές. Έκλαψα, γέλασα, πόνεσα πολύ, αλλά κάποια στιγμή γνώρισα έναν φίλο, ο οποίος με βοήθησε με τον Δημήτρη Χριστοδούλου. Τον ποιητή. Αυτός ο ποιητής ήταν η αρχή στη ζωή μου. Φτιάξαμε έναν δίσκο που λεγόταν ‘’Ο ποιητής και ο τσιγγάνος’’»