Γνωρίστηκαν στην ΕΡΤ και θέλησαν να προχωρήσουν μαζί στη ζωή.
Πριν εφτά χρόνια έζησαν την απόλυτη ευτυχία όταν στη ζωή ήρθε ο γιος τους. Ο Αλέκος Μάρκελλος και η Έμμα Παπαεμμανουήλ αποφάσισαν να πάνε στην Αυστραλία για το καλό του αυτιστικού παιδιού τους. «Κατάλαβα ότι κάτι πάει στραβά από τις πρώτες μέρες του θηλασμού, γιατί το παιδί αυτό δεν με κοίταζε στα μάτια. Συνήθως, όταν ένα παιδί θηλάζει, κοιτάζει τη μαμά του στα μάτια, υπάρχει μια ιδιαίτερη επικοινωνία. Αυτό το παιδί ήταν σαν να έχει έναν τοίχο αόρατο μπροστά του και δεν μπορούσε να με κοιτάξει μέσα στα μάτια. Με προβλημάτισε αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούσα να τραβήξω μια φωτογραφία και να κοιτάζει μέσα στην κάμερα για να μπορέσω να απαθανατίσω το βλέμμα του. Αυτά ήταν τα πρώτα σημάδια που με είχαν προβληματίσει» εξήγησε η Έμμα Παπαεμμανουήλ .
Το 2010 και όταν ο γιος τους ήταν 3 χρονών επισκέφθηκαν καθηγήτρια Πανεπιστημίου έτσι ώστε να πάρουν μια γνώμη για την κατάσταση του γιου τους. «Ε , να το ψάξετε, πρέπει να τον βοηθήσετε» ήταν η απάντηση σύμφωνα με τον δημοσιογράφο και η απόφασή τους να φύγουν για την Αυστραλία ήταν άμεση. «Αντιλαμβανόμενοι ως οικογένεια αυτό που η επιστήμη έχει πλέον επιβεβαιώσει, ότι δηλαδή η έναρξη θεραπευτικής διαδικασίας όσο -γίνεται νωρίτερα είναι κρίσιμης σημασίας για το μέλλον του παιδιού, σπεύσαμε να αναζητήσουμε την καλύτερη δυνατή λύση. Για να έρθω στην Αυστραλία και να προλάβει το παιδί ένα σημαντικό πρόγραμμα, που έκανε τη διαφορά, χρειάστηκε να πάρω εντολή εισαγγελέα, για να πληρωθώ χρήματα που μου χρωστούσαν από τα επεισόδια της σειράς “Η μεγάλη αλλαγή” στην ΕΡΤ. Καμία αυταπάτη. Στο αεροπλάνο κοιμήθηκα ήσυχος, πριν καν απογειωθεί από την Αθήνα» είχε δηλώσει ο Αλέκος Μάρκελλος στην Ελευθεροτυπία και συνέχισε: «Για μένα και τη σύζυγο μου η έλευση μας στην Αυστραλία αποδείχτηκε σωτήρια για το παιδί και δύσκολη για εμάς. Ήρθαμε τρέχοντας, καθώς ο γιος μας είχε την τύχη να γίνει δεκτός στο Πανεπιστήμιο La Trobe της Μελβούρνης, στο σχετικό τμήμα έρευνας και εκπαίδευσης για τα αυτιστικά παιδιά. Αξιοποίησα τη διπλή υπηκοότητα μας. Βιώσαμε την τεράστια διαφορά μιας κοινωνίας η οποία αντιμετωπίζει τον αυτισμό κοιτώντας στα μάτια τους γονείς και αγκαλιάζοντας με άπειρους τρόπους τα παιδιά. Ολόκληρη την οικογένεια. Οι υποδομές και η πρόνοια είναι τέτοια, που σου κόβουν την ανάσα, ειδικά αν έχεις έρθει από την Ελλάδα: επιδόματα, σχολεία, σταθμοί, εκπαιδευτές, όλοι εξειδικευμένοι να συμβάλλουν ώστε το παιδί να πάρει από νωρίς κατεύθυνση και εκπαίδευση τέτοια, ώστε να ενταχθεί σε κανονικό (τυπικό) σχολείο, θυμάμαι στην Ελλάδα πως όταν στείλαμε το γιο μας σε “κανονικό” παιδικό σταθμό, συνοδευόμενο από την ειδική παιδαγωγό την οποία πληρώναμε εμείς, ο σταθμός την πέταξε έξω τη δεύτερη μέρα για να μην βλέπει τι κάνουν οι άλλες δασκάλες. Κράτησε όμως το παιδί για να παίρνει τα δίδακτρα».
Ο Αλέκος Μάρκελλος δίνει τις δικές του συμβουλές σε γονείς που έρχονται αντιμέτωποι και τον αυτισμό.
«Όσοι έρχεστε σε επαφή με παιδί στο φάσμα του αυτισμού, το γνωρίζω, σοκάρεστε. Περιορίζεστε συνήθως σε έναν καλό λόγο, όπως “τι κάνεις, αγγελούδι μου” και εισπράττοντας το τείχος της σιωπής ως απάντηση, εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Σφάλμα σοβαρό. Η συναισθηματική τους νοημοσύνη είναι πλήρως ανεπτυγμένη. Καταλαβαίνουν και αισθάνονται. Λίγο παραπάνω επιμονή, λίγο περισσότερη εκδηλωμένη έκφραση αγάπης, ένα ζεστό χαμόγελο καλύπτουν περισσότερα απ’ όσα θα λάβει σε δύο τετράωρες συνεδρίες με ειδικούς. Όχι, δεν θα σας ανταμείψει. Στον αυτισμό δεν περιμένεις ανταμοιβή, είναι διαφορετική κοινωνική συνθήκη. Απλά, σκεφθείτε ποια αξιακή δομή επιβάλλει να δίνουμε μόνο όταν παίρνουμε; Αγαπητοί γονείς με αυτιστικά παιδιά, μη λυγίζετε. Από πρώτο χέρι γνωρίζω πια τον πόνο, τα δάκρυα και το αναπόφευκτο αίσθημα ενοχής, πώς εμείς φταίμε, κάναμε κάτι λάθος. Όμως, η επιστήμη διαφωνεί και πρέπει να το καταλάβουμε. Και η κοινωνία ας αντιληφθεί με τη σειρά της ότι το αυτιστικό παιδί είναι το αυριανό σου παιδί. Αγάπησε το!»
